Ένα ενδιαφέρον πρόσφατο άρθρο του Theo Vermalen στη Wall Street Journal ("Give Politicians Performance Bonuses") υποστηρίζει ότι οι επιπτώσεις των αποφάσεων των πολιτικών θα πρέπει να συνδέονται με την προσωπική τους περιουσία. Το γεγονός ότι τώρα έχουν σταθερές απολαβές, ανεξαρτήτως της επίδοσής τους, σημαίνει ότι η πολιτική σκηνή συντίθεται από άτομα τα οποία έλκονται από τη δύναμη της εξουσίας, την κοινωνική αναγνώριση ή περιστασιακά από το αίσθημα καθήκοντος και προσφοράς προς τη χώρα τους. Ο αρθρογράφος ισχυρίζεται ότι αυτός ο ατελής μηχανισμός διακυβέρνησης ενθαρρύνει την δημοσιονομική ανευθυνότητα, το δανεισμό και την μετατόπιση των υποχρεώσεων σε μελλοντικές γενιές (οι οποίες φυσικά δεν ψηφίζουν σήμερα). Προτείνει λοιπόν ένα σύστημα με υψηλά bonus και ποινές για κάθε πολιτικό ανάλογα με τις οικονομικές επιπτώσεις των αποφάσεών του. Αναγνωρίζει ότι ένα τέτοιο σύστημα μπορεί να βασίζεται στο αίσθημα απληστίας των πολιτικών και όχι, για παράδειγμα στη δίψα τους για εξουσία, αλλά εκ του αποτελέσματος αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Για να αποφύγει, όπως και στις επιχειρήσεις, τακτικές οι οποίες στοχεύουν μόνο σε πρόσκαιρα/βραχυπρόθεσμα οφέλη, προτείνει τα bonus να βασίζονται σε πιο μακροπρόθεσμες επιδόσεις. Τέλος, για να αποφύγει μια κατάσταση όπου μόνο πλούσιοι γίνονται πολιτικοί, καθώς οι απολαβές βάσει επίδοσης δεν τους επηρεάζουν τόσο πολύ, προτείνει να καταβάλλουν οι πολιτικοί το μισό της περιουσίας τους σαν εγγύηση για δάνεια τα οποία εκδίδονται κατά τη διάρκεια της θητείας τους.
Πιστεύω ότι είναι χρήσιμη η εφαρμογή δοκιμασμένων ιδεών και εργαλείων από την εταιρική διακυβέρνηση στην πολιτική. Χρειάζεται όμως προσαρμογή γιατί αλλάζουν οι ρόλοι, η αντικειμενική συνάρτηση και οι ομάδες ενδιαφέροντος. Αν και ο ρόλος των πολιτών είναι αντίστοιχος με αυτών των μετόχων, δεν είναι ξεκάθαρο με μια πρώτη ματιά αν η κυβέρνηση (πρέπει να) αντιστοιχεί στο ΔΣ ή σε εκτελεστικά στελέχη.
